Leki na bazie tymozyny α1 wykazały obiecujące wyniki w hamowaniu wzrostu, proliferacji, inwazji i migracji komórek raka płuc, a także działają immunomodulująco na komórki NK i limfocyty T. Obecne badania podstawowe wykazały potencjał leków zawierających tymozynę w leczeniu skojarzonym raka płuc.

Tymozyna α1 (Tα1) wykazała skuteczność w zmniejszaniu powikłań u pacjentów z rakiem płuc (lung cancer – LC), którzy otrzymują jednocześnie chemioradioterapię (concurrent chemoradiotherapy – CCRT) i immunoterapię. W jednym badaniu klinicznym oceniano skuteczność Tα1 w leczeniu popromiennego zapalenia płuc (radiation pneumonitis – RP) u pacjentów z miejscowo zaawansowanym niedrobnokomórkowym rakiem płuc (non-small cell lung cancer – NSCLC) leczonych CCRT. U pacjentów, którzy otrzymywali leczenie Tα1 podczas i po CCRT, wykazano mniejszą częstość występowania RP stopnia 2. lub wyższego, mniej przypadków limfopenii G3 do G4 i większą całkowitą liczbę limfocytów w porównaniu z grupą kontrolną. Leczenie Ta1 wiązało się z niższym poziomem białka C-reaktywnego (CRP), markera stanu zapalnego, u pacjentów. Dodatkowo u pacjentów otrzymujących Tα1 wykazano dłuższą medianę czasu przeżycia wolnego od progresji (progression-free survival – PFS) i przeżycia całkowitego (overall survival – OS) w porównaniu z grupą kontrolną, chociaż różnice nie były istotne statystycznie, prawdopodobnie ze względu na stosunkowo małą liczebność próby.

Ponadto Tα1 można łączyć z innymi lekami, takimi jak gemcytabina (GEM), w celu hamowania wzrostu gruczolakoraka płuc (lung adenocarcinoma – LUAD). Badania wykazały, że połączenie Tα1 z GEM wykazuje wyższy poziom limfocytów T CD8+ i znacząco hamuje wzrost LUAD, co wskazuje na synergistyczny efekt pomiędzy obydwoma lekami. Dodatkowo Tα1 można łączyć z IFN lub IL-2 w celu hamowania wzrostu LUAD. Wykazano, że połączenie Ta1 z IFN lub IL-2 ma działanie synergistyczne w hamowaniu wzrostu nowotworu w porównaniu z monoterapią Tα1.

Potencjał tymozyn polega na ich zdolności do hamowania wzrostu, proliferacji, inwazji i migracji komórek raka płuc, zwłaszcza NSCLC. Ta1 hamuje wzrost NSCLC, celując w rozregulowanie szlaku JAK/STAT, w szczególności poprzez hamowanie fosforylacji STAT3. To hamowanie prowadzi do zmniejszenia transkrypcji metaloproteinazy macierzy 2 (MMP2), która jest kluczowa dla inwazji nowotworu i przerzutów. Hamując szlak sygnałowy STAT3-MMP2, Ta1 skutecznie hamuje migrację i inwazję komórek NSCLC z wysoką ekspresją liganda programowanej śmierci komórkowej 1.

W kolejnym badaniu zbadano długoterminowy wpływ Tα1 na przeżycie w pooperacyjnej terapii immunomodulacyjnej u pacjentów z NSCLC. W badaniu wzięli udział pacjenci z NSCLC, którzy przeszli operację i uzyskali resekcję R0, porównując 1027 pacjentów, którzy otrzymali leczenie Tα1 z 1027 pacjentami, którzy nie otrzymali leczenia Ta1. Wyniki wykazały, że zastosowanie Ta1 u pacjentów pooperacyjnych może obniżyć ryzyko nawrotu choroby i zgonu u pacjentów z NSCLC. Leczenie Tα1 wykazało bardzo istotne różnice w DFS i OS, nawet po analizie wieloczynnikowej. Dodatkowo leczenie Ta1 było lepsze niż w grupie kontrolnej pod względem 5-letniego DFS i 5-letniego OS, przy czym największe korzyści zaobserwowano u pacjentów z NSCLC w stopniu IA. Analiza podgrup wykazała również, że najlepszą OS i DFS mieli pacjenci, którzy stosowali Ta1 przez ponad 24 miesiące. Stwierdzono, że Tα1 może być stosowany jako terapia uzupełniająca po operacji w celu zmniejszenia ryzyka nawrotu i zwiększenia długoterminowego przeżycia pacjentów z NSCLC, zwłaszcza gdy jest stosowany dłużej niż 24 miesiące.

Podsumowując, Tα1 wpływa na mikrośrodowisko nowotworu u pacjentów z LC, zwiększając liczbę limfocytów T CD8+, przywracając aktywność komórek NK i aktywując funkcję odpornościową limfocytów T. Gdy Ta1 stosuje się w skojarzeniu z chemioterapią, prowadzi to do obecności większej liczby komórek CD4+, CD8+, CD3+ i NK w porównaniu z samą chemioterapią. Co więcej, stosunek limfocytów T CD4+/CD8+ jest wyższy, gdy do schematu leczenia dodaje się Tα1. Dodatkowo wykazano, że Tα1 zwiększa naciek komórek CD4+T, CD8+T, CD3+CD4+T i NK w tkankach LC.

Cały artykuł można znaleźć tutaj: doi:10.3389/fimmu.2023.1237978