Tymozyna beta 4 (Tβ4) jest wysoce konserwatywnym peptydem, który po raz pierwszy wyizolowano z tkanki grasicy bydlęcej ponad 25 lat temu.

Tβ4 jest obecna w większości tkanek i komórek, występuje w wysokich stężeniach w płytkach krwi, granulocytach obojętnochłonnych, makrofagach i innych tkankach limfatycznych; pełni więc ważną funkcję w odpowiedzi immunologicznej organizmu. Tβ4 stymuluje także dojrzewanie limfocytów, czyli komórek układu odpornościowego, wywołując ekspresję ważnych receptorów tych komórek i niezbędnych na ich powierzchni molekuł.

Tβ4 indukuje też zdolność wytwarzania limfokin (cytokin—czyli białek wpływających na wzrost, proliferację i pobudzenie komórek biorących udział w odpowiedzi odpornościowej—wytwarzanych przez wspomniane limfocyty).

Spośród wielu funkcji fizjologicznych Tβ4 na uwagę zasługuje jej wpływ na organizację aktyny (głównego białka budulcowego szkieletu komórkowego), co bezpośrednio przekłada się na utrzymanie kształtu komórek zarodkowych ssaków, ich elastyczność i zdolność poruszania się.

Badania wykazały, że Tβ4 ulega ekspresji w rozwijającym się sercu. Stwierdzono, że stymuluje migrację kardiomiocytów (komórek mięśnia sercowego) i komórek śródbłonka (wysoce wyspecjalizowanej wyściółki naczyń krwionośnych i limfatycznych) oraz odgrywa istotną rolę na wszystkich kluczowych etapach rozwoju naczyń sercowych: waskulogenezy, angiogenezy i arteriogenezy. Wyniki badań sugerują, że Tβ4 może mieć znaczny potencjał terapeutyczny w ochronie mięśnia sercowego i wspierania przeżycia kardiomiocytów w ostrych stadiach choroby niedokrwiennej serca.